SPEGELING

Boppe de mar wjerspegelet it grutte glês it byld fan

Syracuse, de molkewite breid dy’t wachtet en noch

gjin aan en gjin betsjutting hat.

It ljochte lichem sûnder klean is as in teare ingel dy’t

rûnom alles reflektearret mar tagelyk in tagong liket

nei in oare wrâld.

Sy sweeft dêr heech en neaken en net te rikken yn

it blauwe neat en freget skruten oan my wat in skip

har mooglik bringe kin.

Ien brocht oan my in mar fan wachtsjen sis ik, hast

oan myn mage ta. Noch lyts wie ik, wylst waard ik

widze op in knibbel.

Ien brocht oan my in see fan langstme sis ik, hast

oan myn hertslach ta. Noch lyts wie ik en slomjend

myn ferwachtsjen.

Ien brocht oan my in stream fan freegjen sis ik, hast

oan myn lippen ta. Noch lyts wie ik, hie amper taal

om yn te praten.

Ik sis tsjin har, net yn in skildering fan wiete wolken

bisto finzen, net yn inkeld twa diminsjes. Dit blauwe

neat is dyn begjin, do bist no by de râne dêr’t net

in minske bliuwe kin.

Wat fêst sit as in hûs fan stien dat lûkt it streamend

wetter los, wat swier as liem en izer is en sinke wol

moat driuwe.

Ik sis tsjin har, in weachstik is it mar kinst dy hoeden

falle litte út dyn heech domein. Mooglik fynst it antlit

fan de jonge seeman Thinsulate, syn wiete noas, syn

lytse mûle, njonken dy.